Drodzy Moi... Goście Najmilsi z dawnej Ojcowizny, Goście z Nieba - którzy kosztujecie smak słów moich wierszy... Pozdrawiam Was Wszystkich, gdziekolwiek czytać je będziecie... Ich smak i tajemniczość jedynie nam w szczególny sposób znana, których los rodowy, naznaczył tęsknotą i cierpieniem - za utraconą Ojczyzną. To wszystko, czego doświadczało moje serce i wiele serc Wołynian - starałem się zapisać. Kilkanaście książek wydanych w różnych latach oraz miejscach to świadectwo dziedzicznego przywiązania do wołyńskich Kresów.

W 1993 r. w "Pańskiej Dolinie" pisałem.... Kulturom rodowych tradycji - śp. Ojcu, Babciom, Ciotkom a nade wszystko - Mamie, dziękuję, że już w dzieciństwie zaszczepili we mnie wołyńskiego ducha. Dziękuję całej wołyńskiej Familii, która ubogacała moje serce i obdarowywała wrażliwością duszy na odwiedzinach, wieczórkach, chrzcinach, weselach, pogrzebach - na sprawy wielkie, ojczyste. Dopiero po pięćdziesięciu latach od wygnania, gdy pozwolono nam odwiedzić cmentarz i zrujnowany kościół w Rymaczach i Lubomlu, gdy zjechali się pielgrzymi z całej Polski. Odnaleźli się ze łzami w oczach - dalsi krewni Ojca i Mamy, kochani sąsiedzi - dobrodzieje. A tych, którzy poumierali, poginęli w wojnie, na sybirze, których los rozrzucił za ocean i nie wiadomo gdzie losy pędzą - babcia Marenia, po kątach domu rozśpiewywała stara wołyńską dumkę.

Zakowaj im zozuleńko,
niechaj już nie płaczą.
Na Jozefata Dolinie,
wszyscy się zobaczą.

Niech ta dumka starowieczna połączy wszystkich zagubionych i tęskniących do Rymach i okolic - nie tylko Tych z wołyńską metryką, ale też młodych, którzy pragną wiedzieć - skąd ich Ród. Moja, wołyńska poezja zaprowadzi na drogi pielgrzymie, obdarzy wrażliwością i da poczucie przynależności do naszej małej Ojczyzny. "Jakiej tam małej - wielkiej jak świat, nasz świat, własny, najbliższy, najserdeczniejszy świat"... Pisał do mnie w liście lwowski poeta Witold Szolginia (niestety...) z Warszawy w 1994 r. A najwrażliwszy polski kaznodzieja Biskup Zawitkowski napisał niegdyś do mnie... "Dziękuję ci za list i wiersze. Czytam je ze czcią... Wiem, co to znaczy tworzyć. To jest cierpienie, ale z tego rodzą się takie piękne, ludzkie myśli...". Listy od moich czytelników to szczególny dar i podziękowanie. Zatem czekam na nie i teraz są drogowskazami w przeszłość i w przyszłość... Zatem piszcie do mnie Czytelnicy... Czekam na Wasze słowa...

Z kresowym pozdrowieniem       
Krzysztof Kołtun    

Książki poetyckie:

Urodził się 9.XI.1958 roku w Chełmie w rodzie wywodzącym się z Lubomla na Wołyniu. Reprezentuje Stowarzyszenie Pisarzy Polskich w Krakowie i literackie Bractwo Białego Pasterza. Pomysłodawca oraz organizator kilkunastu edycji chełmskich konkursów poetyckich: "Matka", "Wiersze dzieciom" oraz trwającego od 1988 r. "U progu Kresów". Z pasji i zamiłowania - etnograf, kolekcjoner kresowy, duchowy przewodnik po Kresach. Założyciel Towarzystwa Rodzin Kresowych (1988), Nadbużańskiego Towarzystwa Kultury (1999) oraz Kresowego Zespołu "Sokoliki" (2004) w Chełmie. Laureat Literackiej nagrody im. A. Patkowskiego (Sandomierz 1999), nagrody literackiej KAJA Kazimierza Andrzeja Jaworskiego (Chełm 2005), literackiej Nagrody im. W. Hasiora Stowarzyszenia "Ars Populi" (Kraków-Zakopane 2005), wielu konkursów poetyckich. Częsty gość kresowych audycji radiowych, dziennikarz, antykwariusz.

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------

Wybrane utwory

Powrót
(matce)

Przyśniło się mojej matce
- w noc wigilijną,
Że szła w gościnę z opłatkiem
tam - na Nowiny.

Szła przez zamarzłe łęgi,
przez most na Bugu
- ku oknom
Zza wiśniowego sadu, patrzącym smugą
światła do drogi.
Tak jak pamięta.

Mijała wierzby, klęczące ze starości
- kurhan w Ostrewkach,
gdzie spalony kościół
- Stał, jak w dzieciństwie
na mazurskiej wiosce.

Chłopskie sadyby, pachnące gościną
- witała szeptem
A pod progiem ojców
- już tyle lat tęskniąc
i nie widząc swoich,
Chciała przyklęknąć
z radości.

I zbudzziły ją dzwony dalekie
- może rymackie, nie wiem!
Otarła łzy, w okno patrząc
na drogę śnieżną
- dzwoniono na pasterkę.

                                            Chełm, 1983 r.