Wrze i chata na bok
I na bok wrze kłónia
Wrze i sama na bok
I kobyła słypa.

Przemijanie czasu trwa. Odmienia Rymacze z roku na rok i pielgrzymów - też. Rankiem byliśmy za pachnącym zielem z dróżką, na cmentarzu pokłonić się naszym Przodkom, budowniczym kościoła i szkoły a także, pomordowanym z Jankowiec i okolicy, leżącym w wołających mogiłach. Teraz żegnamy pagórek z kwitnącymi głogami i bzem. "Jakby widząc, że wszyscy wyszli i stoją do błogosławieństwa".

Tutaj czuje się więzi duchowe z Przodkami, kto tu nie był, to nie zrozumie tego misterium.

Stary Jagodzin, jakby ukryty za drzewami i droga odprowadza nas, pod przejazd kolejowy. Tam ze wzgórka przyleśnego, dolina otwarta - po lewej Kupracz - ot pustka po nich, ani szczętu śladu po wsi, łężek, łozy i rów, zdziczałe bzy i ani śladu. Kupraczy nie ma ani na nowej mapie, ani na sadybach. Nie ma tez Terebejek - odkryta przestrzeń, jedynie dawne drogi piszą krzakami czeremchy i bzów. Może gdzie jakie czereśnie, jabłonki okaleczone czasem - więcej niczego. Wołyńska, powojenna po spaleniu i zniszczeniu pustka. Po polskim żywiole, dorobku i życiu - nieopisana pustka.

W Lubomlu, odkryty z krzaków cmentarz, pobite krzyże i pomniki, posklejane dobrocią rąk młodych ludzi, którzy od kilku lat przyjeżdżają ratować cmentarz. Deszcz majowy, rosi nas i ożywia dziwne róże które rozsiewają się same, może nigdy przyniesione tutaj z ogrodów Branickich, bo widać z gatunku staroszlachetnych. Modlitwa w Jagielłowym kościele, w zasolonych murach dziwnie czułych na nasze bywanie tutaj, ożywią wszystkich. Dzisiaj dotarły "wielkanocne, haftowane obrusy" podarunek od matki, ochrzczonej tutaj - za powrót córki do zdrowia z choroby "raka". Dziwne i zdumiewające innych dzieją się tu wydarzenia i duchowe więzi z tym kościołem.

Do apteki Karola Rodziewicza, zamordowanego w Katyniu, chodzi się ochoczo, jakby leki z niej, lepiej pomagały. Potem rynek, cerkiew Jura, dawne starostwo i "jagielońska górka" do pokłonu. Tutaj kolebka VI-ciu wieków Lubomla, historia która prosi się archeologom. Proszą się też drzewa szumem, uliczki cieniami i idący, majowy wieczór do zabrania w pamięci ze sobą.

Do Lubomelskiej Panienki, rezydującej w Polichnie, tulą się sieni i westchnie. - Bodaj na drugi rok doczekać! Samo się śpiewa w pieśniach, samo się tuli do ust radośnie.