Emilia Gryniuk (po dziadkach z Kątów) w dawniejszym stroju i wianku, szykowała się do śpiewu (laureatka z Kazimierza) aż nocy zabrakło. Mówią o nich - do tańca i do różańca - bowiem z chełmskich i okolicznych rodów jest kilka osób duchownych, malarzy, dziennikarzy i aktorów. Z Rymacz był Stanisław Rudzki, malarz (w Roztoce potem) i Stanisław Koguciuk - pławanicki Nikifor. Dobrze w Hameryce, jak idzie rubota. A lepiej w Rymaczach, jak przyjdzie subota.

Goście z Canady też dojechali i z całej Polski, poczynając od Szczecina a kończąc na Nadbużu. A rodowo - począwszy od Kołek do samej Bindugi - Kowel, Łuck, Podiwanówka, Dubno (razem z 24 miast i miejscowości na Wołyniu). Polubili się spotykać, większość zna się a Ci nowi, poznają dalekich familiantów i ludzi "od nas". Może innych to dziwić, ale sympatycy z Chełma wiedzą czym jest tęsknota za ojcowizną, ta duchowa, najgłębsza. Od wielu lat z nich towarzysze w pielgrzymkach i uroczystościach, razem z Wołynianami przeżywa wszystko i dokłada się do kosztów. W tym roku po Zjeździe - pozostała historyczna tablica w dzwonnicy przy Bazylice NNMP w Chełmie. Wybraliśmy celowo dzwonnicę, bo ją widzieli nasi Przodkowie pierwszą na horyzoncie, po wysiedleniu, ucieczkach, w różnych stanach ducha, bez chleba i bez żadnego dobytku (często w sieroctwie i załamaniu) po przekroczeniu granicy, na drodze z Okop. Kto tego nie przeżył, nie ma wyobrażenia, czym była ze spalonego Wołynia - ziemia tutaj, krajobraz i ludzie - Polacy. Jakie ciężkie, chłodne i głodne były pierwsze dni, pod Chełmem - chociaż ludzie karmili, to był głód z wygnania, głód bezdomności i widmo, sierocej tułaczki po świecie. Ten ból, cierpienia i hołd od Potomnych - dźwiga poświęcona tablica. W kolejny dzień - sobotę - koncert zespołu Sosna z Sosnowicy, przy Wołyńskiej Piecie, poezja i wspólna modlitwa, spotkanie wielopokoleniowe - były ostatnim akcentem VII Zjazdu Kresowian w Chełmie. Modlili się, cieszyli, obdarowywali - specjalnie drukowanymi na te okoliczność obrazkami pielgrzymów z MB z Lubomla i Izydorem. Jedni drugich wypytywali - kiedy znowu, gdzie się spotkamy. Roztęsknimy się, to za długo...

"Jak mamy tęsknić, to razem" napisała Kupraczanka w księdze gości, na wspomnianej wyżej stronie a wnuczka Dobrego Stacha (dzisiaj z Kujaw) - we śnie czy majakach widziała wszystkich z okolicy: Matrona -Petruka, Mudroho Piotra, Matrosa - Stachniuka i Biłoho i Kuroczku, Demka i Cyrolke i Marynie i Okrase i Benia ( bo im wszystkim po Powstaniu Listopadowym Car rozwścieczony, po przepisywał nazwiska, by ich polskość zatrzeć i zaczęła się kołomyja). Wszystko pamiętają i przekazują historię.

Wiem to, towarzyszę im od 30 lat w Towarzystwie Rodzin Kresowych i pielgrzymkach. Sam ich zwołałem z tęsknoty. Dotąd wielobarwną kulturą i duchowością ich, nigdy się nie nasyciłem. Wszystkim wokół Zjazdu od najstarszych Babuszek do małych dzieci - za wszystko dziękuję! Opowiadajcie o tym wszystkim, którzy z niedbalstwa, nigdy jeszcze nie byli z nami. A wierni Wołynianie Zjazdom, niech wymodlą u Boga " dobryj " czas - na kolejne spotkanie radości i wzruszeń. Bądźcie zdrowi!

Zapomniałem łęgi, zapomniałem wodę
Ale starych Rymacz, zapomnieć nie mogę